Door Marcel Nicolaas
Als kleine jongen speelde ik altijd buiten, behalve op maandag rond tienen. Dan zat ik steevast op de granieten vloer van onze gang, wachtend op het bevrijdende geklepper van de brievenbus. Want daardoor plofte -naast alle onbelangrijke post- de Donald Duck op de mat. Ik las de kleine strips eerst en bewaarde de langere verhalen van Donald en zijn vrienden tot het laatst. Ze waren leuk en spannend, maar er was één personage dat elke keer weer vraagtekens bij me opriep: Guus Geluk.
De neef van Donald (die stiekem een gans is!) won altijd de loterij, vond een portemonnee of kreeg een fortuin in de schoot geworpen. Maar was hij echt gelukkig? Dat leek niet bepaald het geval te zijn. Het Geluk van Guus zorgde voor ontevredenheid bij Donald en maakte de gans zelf arrogant en hoogmoedig. Dat kon toch niet de bedoeling zijn van zoveel geluk hebben? Pas veel later realiseerde ik me dat ‘geluk hebben’ en ‘geluk ervaren’ twee wezenlijk verschillende dingen zijn.
Band of brothers
Het is jaren later. Zweetparels glijden van mijn gezicht, mijn bepakking zit me in de weg als ik rennend in het zand plof. Links en rechts van me zie ik mijn maten, die er hetzelfde aan toe zijn als ik. Je doet alles voor de ander. Dat is a way of life. Waarom? Je bent hier op elkaar aangewezen en alleen door verbondenheid kom je verder. We zijn dagen, nachten, weken en zelfs maanden lang samen. We lachen samen, eten samen, zweten samen en hebben samen pijn. In hetzelfde schuitje zitten, dat verlicht zware omstandigheden en lift de fijne momenten. Dat ondervond ik aan den lijve in mijn tijd bij defensie en dat gevoel kan ik nog steeds oproepen alsof het gister was. Verbonden, erkend, gesteund en met
Verbinding werkt
Mijn situatie nu is 180 graden anders. Van een defensieorganisatie naar een vergaderlocatie. Toch leef ik nog steeds volgens dezelfde principes. Ik sta voor mijn mensen, ik erken en vertrouw ze, waardoor ze mij ook vertrouwen kunnen geven. Daar kies ik met heel mijn hart voor, omdat ik weet dat die keuze -hoewel nu minder letterlijk- van levensbelang kan zijn. Buiten ons team groeit ook de verbondenheid met onze Seatsers en onze gasten. Polariteit verdwijnt waar verbinding verschijnt. En als je wat verder uitzoomt en goed kijkt zie je dezelfde beweging overal om ons heen. We zijn sociale dieren en leven bij de gratie van die sociale verbindingen. Sterker nog: ik denk dat ze de bodem zijn voor ons levensgeluk. Daar hoef je dus geen loterij voor te winnen…
Altijd beschikbaar
Geluk is niet alleen een concept of emotie, maar ook een fysieke ervaring. We hebben in ons lichaam namelijk een set ‘geluksmakers’. Denk aan hormonen als dopamine, serotonine en oxytocine. En drie keer raden wanneer ze worden vrijgegeven… Juist: als reactie op positieve ervaringen als liefde, genegenheid, vriendschap en ‘successen’. Die ervaringen kunnen groot en meeslepend zijn, maar ook heel gewoon en alledaags. En hebben vaak te maken met erkenning en -daar is ‘ie weer- verbinding. Elke keer als een bekende, een collega of een passant je begroet zijn je geluksmakers zo blij met die ervaring, dat ze ons belonen met een shot dopamine. Lekker hoor.
Geluk is dus altijd around the corner. Ook als je het even niet ervaart kan het er zomaar weer zijn, in een klein moment. Het is overal, dus pluk het en deel het, want er is genoeg voor iedereen. En dat idee alleen al maakt mij zielsgelukkig.
